αμ

(I)

ἄμ (Α)

άλλος τύπος τής προθ. ανά* μπροστά από λέξεις που αρχίζουν από χειλικό σύμφωνο (β, π., φ, μ), π. χ. «ἄμ βωμοῑσι», «ἄμ πεδίον», «ἄμ φυτά», «ἄμ μέσον». Ο τύπος είναι δωρικός και απαντά στον Πίνδαρο, αλλά και στον Όμηρο και τον Αισχύλο.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ἀνά, με αποβολή τού ληκτικού -α- και αφομοίωση του -ν- προ χειλικού συμφώνου (β, π, φ, μ)].

————————

(II)

και εμ

μόριο επιτακτικό ή ενναντιωματικό που απαντά κατά ζεύγη: «αμ την ανάγκη μου έχει, αμ μέ βρίζει»

«εμ φτωχός εμ ακατάδεχτος».

[ΕΤΥΜΟΛ. < εμ... εμ..., πιθ. < τσυρκ. hem... hem...].